Het is weer een tijdje geleden sinds mijn vorige artikeltje op deze site, en daar zaten de verkiezingen voor iets tussen. Niet dat ik kandidaat was en campagne moest voeren. Maar ik heb alles wel van zeer kortbij kunnen volgen. Op vraag van Geel FM heb ik de voorbije maanden de verschillende debatten van 't is Geel en 't Kiest gemodereerd in Café De Werft. Een intensieve bezigheid, maar ook een zeer interessante. Na 6 debatten, een slotuitzending op de dag voor de verkiezingen en verslaggeving tijdens het volgen van de resultaten, blik ik graag even terug. 

Nu zal je misschien denken: politiek, wat is daar nu interessant aan. Wel eerlijk? Meestal is dat inderdaad niet zo interessant ;-). Maar als je het wat geduldig volgt, merk je dat het lokaal beleid toch een verschil kan maken. Er worden in het stadhuis van Geel dagelijks beslissingen genomen, kleine en grote. En die hebben stuk voor stuk een impact op het leven van één of meerdere Gelenaars. Door te gaan stemmen kan je er mee voor te zorgen dat net die mensen aan de macht komen, die dezelfde visie op de zaken heben als jezelf. En net daarom is het belangrijk om ook op lokaal vlak de politiek te volgen.

Lokale politiek heeft te maken met je eigen stad, je eigen straat.

En dat is ook de reden waarom ik deze opdracht, het leiden van de politieke debatten, maar al te graag heb aanvaard.

Huzarenstukje

Allereerst moet ik zeggen dat de techniekers van Geel FM een pluim verdienen voor hun werk. Het zijn stuk voor stuk vrijwilligers die uit liefde voor hun hobby elke laatste zondagochtend van de maand een mobiele studio bouwden in Café De Werft. Want ook al lijkt het heel normaal om een uitzending op locatie op te zetten - zeker wanneer je naar de nationale zenders kijkt - er komt toch heel wat bij kijken. De grotere zenders kunnen rekenen op een professionele equipe en dito budget. Bij Geel FM is het roeien met de riemen die er zijn. Maar op enkele uren tijd werden alle microfoons, mengpanelen, muziekcomputers en luidsprekers geïnstalleerd en getest. De live-verbinding werd opgestart en het programma kon steeds op tijd beginnen. Ge moet het maar doen!

Ambras?

"Ik ga ambras krijgen" was het eerste waar ik aan dacht. Elke maand met 7 tegenstanders rond de tafel zitten en debatteren over netelige kwesties: wil ik daar wel tussen zitten? Moeten we de messen verstoppen en de stoelen aan de grond nagelen? Gelukkig was dat niet nodig. Ook al waren er enkele verhitte discissies waar het volume van de politici of de toeschouwers al eens de hoogte in ging, het bleef allemaal beschaafd. De 3 beveiligingsagenten die we elke week hadden ingehuurd, hebben nooit moeten ingrijpen. Dat laatste is een grapje ;-)

Gegroeid in hun politieke rol

Ook voor de politici was het geen makkelijke opdracht. Een live radiodebat met publiek zoals dit - en dan nog elke maand - is nog niet eerder georganiseerd in Geel. Het verplicht de deelnemers om serieus uit hun comfortzone te treden, extra hun nek uit te steken terwijl de tegenstander missschien wel klaar staat met een stok om mee te slaan. Toen we de eerste uitnodiging stuurde voor het debat in februari, kregen we toch wat tegenwind. Uiteindelijk zijn we een maand later van start gegaan met het kick-off debat, en daar zat iedereen toch wat onwennig bij. Mezelf incluis. Maar tijdens het verloop van de reeks merkte ik dat iedereen zich wel wat meer op hun gemak begon te voelen en de verschillende thema's beter beheersten, wat uiteindelijk voor pittige conversaties zorgde.

Opletten geblazen!

Het moeilijke aan dit alles was, dat we steeds in gesprek waren met 7 mensen tegelijk. Iedereen kon steeds reageren, antwoorden of een vraag stellen. De afspraak was dat, wie iets wilde zeggen teken moest doen en zijn of haar microfoon moest vasthouden om het woord te krijgen. Wie in het publiek zit, kan zien wie er aan het woord is. Maar wie via de radio luistert niet. Daarom probeerde ik steeds de naam en de partij te vernoemen van de persoon die aan het woord kwam. Meestal lukte dat, maar niet altijd. Dit in combinatie met het inhoudelijk volgen van de gesprekken om de juiste vragen te stellen, maakte dat ik elke zondag wel goed uitgeslapen moest zijn. En ja de timing respecteren was ook niet altijd zo eenvoudig. Vooral bij thema's waar de gemoederen wat verhit geraakten. 

Niet alleen ik had mijn handen vol met het volgen van alle gebeurtenissen. Ook onze reporters / sidekicks Dorien en Soma kwamen soms ogen en oren tekort om iedereen aan het woord te laten. En dan kregen we wel eens een boze reactie van iemand die niet aan het woord gelaten werd. Maar het gaat soms allemaal zo snel dat je sommige dingen niet ziet of kan behandelen. 

Geelse gastvrijheid

Op een zondagochtend uit je bed en er meteen invliegen, dat was voor elke uitzending een constante. Voor de techniekers begon het met materiaal aanzeulen en installeren, voor mezelf waren dat last-minute voorbereidingen maken, vragen opstellen en teksten schrijven. Maar na de ochtendlijke rush, werden we - als alles naar behoren vlotte - getrakteerd op een uitgebreid ontbijt. Daarvoor zorgden de mensen van café De Werft iedere keer opnieuw. Even een gezellig en ontspannend moment om tot rust te komen en om op te laden net voor de uitzending moest starten. Het heeft ervoor gezorgd dat we iedere keer weer opnieuw uitkeken naar het volgende debat.

De verzamelde pers

Elke maand konden we ook een beroep doen op enkele journalisten bij wie de Geelse politiek na aan het hart ligt. Hans Otten (Gazet van Antwerpen en het Nieuwsblad), Sander Verwerft (Nieuwsblad van Geel) en Gerorges Vannuten (ex-Nieuwsblad van Geel) namen plaats aan de persbank om alles te volgen en aan het eind van de uitzending hun mening te ventileren. En de ene keer was dat al wat pittiger dan de andere. Vooral Georges hield niet vaak een blad voor de mond. Zijn opmerkingen zorgden dan ook regelmatig voor een geanimeerde reactie uit het publiek of van de politici. 

Nek uitsteken

Maar wat ik nog het meest apprecieer is dat er voor deze verkiezingen 221 mensen waren die hun nek hebben uitgestoken. Want zeg nu zelf: met je smoel op een affiche staan alleen al, valt voor de meesten onder ons al ver buiten de comfortzone. Vervolgens bij iedereen die je kent (of niet kent) gaan hengelen voor een stem en weken aan een stuk campagne voeren op elk mogelijk vrij moment. Om uiteindelijk tot de constatatie te komen dat je er - althans bij 188 kandidaten - niet bij bent. Je moet het maar doen. Maar het doel maakt veel goed: het gaat om je eigen stad, je eigen straat.

Nu de resultaten van de verkiezingen bekend zijn, hoop ik dat die 188 kandidaten die bij deze verkiezingen uit de boot vielen de moed niet laten zakken. Blijf het volgen, blijf opkomen voor de dingen waarin je gelooft en blijf actief aan politiek doen. Want hoe meer goed menende mensen de handen uit de mouwen steken, hoe beter. En op zondag 13 oktober 2024 volgt een nieuwe kans. Succes!